Opis powstał na bazie artykułu z czasopisma Architektura z 1967 r.

Tatary, dzielnica na terenie 30 ha, przewidziana na 12 000 mieszkańców, składała się z budynków o 4-11 kondygnacjach.

Pierwsze budynki wybudowano tradycyjnie, etapy B i C - w technologii wielkopłytowej, przy czym wysokie budynki wykonane były w technologii monolitycznej. Realizację rozpoczęto w 1950 r., a kończono ok 1970 r. Już od lat 60./70. planowana wzdłuż nich była trasa W-Z z łącznikiem do Mełgiewskiej i bezkolizyjnym skryżowaniem z Hutniczą. Węzeł uruchomiono dopiero w 1989 r.

Projekt drugiej części Tatar opracowali J. Androsiuk, St. Fijałkowski, J. Makowiecki, R. Nowakowska. Część pierwszych bloków wykonano według projektu Z. Malickiego i H. i S. Syrkusów, znanych z projektu powojennego warszawskiego osiedla Koło.

Architekt H. B. Reichow szukając sposobu na chaos w ruchu ulicznym proponował oddzielenie dróg samochodowych od rowerowych i pieszych. Realizację tej koncepcji widać na wielu lubelskich osiedlach, gdzie chodniki i ciągi piesze są oddalone od głównych ulic, do tego pojawiają się liczne kładki.

Osiedle mieszkalne Tatary tworzyło strefę, gdzie znalazły się nie tylko bloki, ale i tereny zielone, szkoły i tereny sportowe. Z wnętrza osiedla wyeliminowano maksymalnie ruch kołowy i ograniczono ruch przelotowy. Dojazd umożliwiały krótkie uliczki prowadzące wgłąb osiedla. Teren osiedla otoczono pierścieniem ulic i parkingów, częściowo 2-poziomowych. Ruch pieszy był oddzielony od kołowego, tak by się nie krzyżował. Na osiedlu była też charakterystyczna, typowa "szkoła tysiąclecia". Obiekty handlowe przewidziano w rejonie ul. Hutniczej. W środku osiedla wykonano też amfiteatr.

W wysokich punktowcach - np. budynek nr 13 - korytarzowcach, zastosowano konstrukcję monolityczną z mieszkaniami M2 i M3. Projekt architektoniczny opracował J. Androsiuk.
Ściany nośne niższych budynków prefabrykowanych miały rozstaw 2,7 i 5,4 m. Pełne ściany betonowe miały grubość 14 cm. Stropy otworowe zastosowano konstrukcji sowieckiej, jak podawał architekt - typu leningradzkiego, o grubości 24 cm.

Oryginalny wygląd nieocieplonych jeszcze wieżowców od strony Hutniczej z 2006 r. Budynki postawiono w latach 1969-1972.

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł