Solaris Urbino 12

Solówka na miarę czasów

Parametry: 12-metrowy, 3-drzwiowy, niskopodłogowy, silnik zabudowany wieżowo

Ilość: 20 szt. (plus 6 prywatnych)
Lata eksploatacji: 2008-...

Nowy model, będący następcą produkowanego w Bolechowie Neoplana N4016, zaprezentowano w 1999 roku. Był to Solaris Urbino 12. Ze względu na dobre parametry użytkowe, dobrą robotę działu sprzedaży i atrakcyjną cenę, model ten zyskał popularność w całej Polsce, spychając przodującego dotychczas Jelcza z modelem M121 w cień. Zmodernizowaną stylistycznie wersję Urbino przedstawiono na targach IAA w Hannoverze w 2004 roku, a  następnym roku wprowadzono do produkcji. W listopadzie 2007 roku MPK Lublin ogłosiło przetarg na dostawę 20 niskopodłogowych, 12-metrowych autobusów. Było to pierwsze tak duże zamówienie na nowe autobusy od lat - ostanią większą ilość nowych autobusów zakupiono w 1999 roku. Nowe wozy były więc pilnie potrzebne, by ratować podupadający i przestarzały park taborowy. Do przetargu zgłosili się MAN i Solaris, przy czym wygrał ten drugi, oferując bardziej korzystną ofertę. Wyboru oferty dokonano w styczniu 2008 roku, a pierwsze 5 egzemplarzy pojawiło się w Lublinie 18 czerwca 2008 roku.

Nadwozie autobusu zbudowano ze spawanych profili ze stali nierdzewnej, ściany przednią i tylną - z tworzyw sztucznych wzmocnionych włóknem szklanym. Poszycia boczne wykonano z blachy nierdzewnej, a jego dolne pasy - z aluminium. Zastosowane materiały konstrukcyjne zagwarantują kilkunastoletnią żywotność nadwozia. Okna zamocowano do nadwozia techniką klejenia. Do napędu posłużył silnik DAF PR183 zamontowany w zabudowie wieżowej po lewej stronie pojazdu, ułożony ukośnie. W dużej wieży znalazło się m. in. chłodzenie silnika. Autobus posiada 5-biegową, automatyczną skrzynię biegów Voith Diwa. Silnik spełnia normy czystości spalin Euro IV z wykorzystaniem selektywnej redukcji katalitycznej, stąd też konieczne było zamontowanie zbiornika na płyn AdBlue. We wnętrzu znalazło się 28 miejsc siedzących na twardych, wandaloodpornych fotelach, z których 6 dostępnych jest bezpośrednio z poziomu podłogi. Wnętrze solarisa można opisać jako nowoczesne i dobrze rozplanowane. Przestronność wnętrza wynika z dużej ilości przestrzeni dla pasażerów stojących naprzeciw drugich drzwi i szerokich przejść między nadkolami. Do wentylacji służą wywietrzniki dachowe oraz duża, przesuwane partie okien bocznych. Informację pasażerską dostarczają diodowe wyświetlacze firmy Pixel.

Pierwsze 5 solarisów wprowadzono do eksploatacji 19 czerwca. Pozostałe 15 sztuk dostarczono i włączono do służby liniowej w lipcu i sierpniu. Przez pierwszy rok eksploatacji wykazały się one nienajlepszą niezawodnością, uzyskując wskaźnik gotowości na poziomie 85%. Nie mniej jednak ustanowiły one nowy standard w klasie autobusów solowych. Autobusom dawało się we znaki zamarzanie pneumatyki podczas silnych zimowych mrozów.

Część wozów z MPK z biegiem czasu przemalowano w barwy miejskie.

W 2015 r. do Solarisów z MPK dołączył autobus podwykonawcy Motyla z numerem 1843, wyprodukowany w 2006 r. Kolejny prywatny wóz 1804 dołączył w 2016 r. i był starszy, poprzedniej generacji - z 2000 r. Jeździł on do 2019 r.

10-letnie Solarisy z MPK wykazywały już oznaki wyeksploatowania. Przy przebiegu 700 tys. km silniki miały już wyraźnie mniejszą moc. Pojawiały się też problemy z otwieraniem drzwi.

W 2019 r. pojawiły się kolejne Solarisy u podwykonawców MPK: w Motylu 1855 i 1856 z 2007 r. z Warszawy, a u podwykonawcy - Markusa - pojawiły się 1849 i 1850 z Radomia wyprodukowane w 2008 r.

Wybrane dane techniczne

• Poprzedni artykuł