Solaris Trollino 12 I oraz II generacja

W 1999 roku Neoplan Polska, dotychczas oddział niemieckiego Neoplana, produkujący na polski rynek Neoplany serii N4009, N4016, N4020, N4021, wprowadził do produkcji zupełnie nową rodzinę autobusów miejskich Urbino. Wkrótce firma zmieniła właściciela i nazwę na Solaris. Tymczasem, gdyńskie PNKTM, po zbudowaniu Jelcza M121E, podjęło decyzję o budowie trolejbusu w pełni niskopodłogowego. W 2001 roku został oddany do eksploatacji pierwszy trolejbus na bazie Solarisa Urbino 12.

Pojazd otrzymał nazwę Trollino 12. Nazwa trolejbusu – Trollino - połączyła w sobie słowa trolejbus i Urbino. Pojazd był szokująco nowoczesny w zestawieniu z dotychczasowym taborem, który stanowiły Jelcze pochodzące konstrukcyjnie z lat 70. W pełni niskopodłogowe nadwozie posiadało nowoczesny design na miarę początku XXI wieku. Trollino odmieniło wizerunek trolejbusów. Zarówno wygląd wewnętrzny jak i zewnętrzny różniły się o całe epoki od dotychczasowych Jelczy.

Solaris Trollino 12 to w pełni niskopodłogowy trolejbus bez stopni w drzwiach wejściowych. Konstrukcja nadwozia wykonana jest ze spawanych profili ze stali nierdzewnej. Środkowe belki podwozia są grubsze, zapewniając sztywność i wytrzymałość nadwozia. Nierdzewne blachy boczne zamocowano za pomocą zgrzewania. Szyby boczne są wklejane i tworzą równą linię z drzwiami. Liczne elementy poszyć, jak i ścianę przednią i część tylnej, wykonano z tworzyw sztucznych, a klapy – z aluminium. Konstrukcję nadwozia przystosowano do potrzeb trolejbusu poprzez poprowadzenie specjalnych kanałów kablowych, wzmocnienie dachu pod podstawy odbieraków oraz dostosowanie zabudowy wieży do montażu silnika elektrycznego.

Wnętrze trolejbusu jest przestronne i pozbawione stopni w przejściach. W obrębie nadkoli przednich i za drugimi drzwiami znalazły się podesty, na których umiejscowiono siedzenia. Nowoczesna i elegancka stylistyka wnętrza obejmuje kolor biały, szary i srebrny.

W wersji pierwszej z 2001 r., opisywanej jako generacja Urbino I, silnik umieszczony był w wieży w lewym tylnym narożniku autobusu, podobnie jak w autobusach. Zastosowano silnik prądu stałego DK210, sterowany tranzystorowo. Silnik napędza poprzez wał napędowy portalowy most napędowy firmy ZF AV132. Napęd z tranzystorami IGBT opracował Instytut Elektrotechniki. Trolejbus posiada przetwornicę statyczną, a osprzęt pomocniczy jest napędzany przez niewielkie silniki asynchroniczne. Odbieraki wykonane są z tworzyw sztucznych, zaś zwijacze linek schowano pod klapą tylną. Pojazd posiada liczne wyposażenie elektroniczne, co ułatwia sterowanie i diagnozę podzespołów. Zawieszenie trolejbusu jest pneumatyczne i posiada elektroniczne sterowanie. Informację pasażerską zapewniają wyświetlacze mozaikowe.

Wozy pierwszej generacji wyróżniały się szarymi, zaokrąglonymi osłonami świateł przednich, dużą liczbą zaokrąglonych linii oraz okrągłymi krawędziami dachu.

3040 był pierwszym Trollino z napędem asynchronicznym.

Wersja Trollino produkowana od 2003 roku posiadała niezmieniony układ wnętrza z wieżową zabudową silnika, za to dużej modyfikacji uległ napęd – zastosowany został trójfazowy silnik asynchroniczny wraz z falownikiem i sterowaniem firmy Cegelec. Falownik umieszczony został w wieży silnikowej. Pojawiały się pomarańczowe wyświetlacze diodowe. Wóz z 2003 r. otrzymał numer 3040. Zastosowanie bezszczotkowego, bezobsługowego silnika asynchronicznego prądu zmiennego zapewnia obniżenie kosztów eksploatacji względem silników szeregowych prądem stałego, gdzie regularnej wymiany wymagają szczotki węglowe.

Produkcję trolejbusów w Gdyni przerwał upadek przedsiębiorstwa PNTKM, które w końcowym okresie działalności zmieniło nazwę na Trobus. W międzyczasie, Solaris rozwinął temat produkcji trolejbusów na własną rękę, znajdując nowych kooperantów - producentów napędu - w Czechach (DP Ostrava - Cegelec) i na Węgrzech (Ganz). Później rozwinięto współpracę z czeską Skodą i polskim Medcomem (dostawca napędu).

Dostawy były kontynuowane w następnych latach. W 2004 r. dostarczono 1 trolejbus, w 2005 r. - 3 szt, w 2006 r. - 9 szt.

10 spośród 12 wozów z lat 2005-2006 zamówiono w ramach projektu rozbudowy komunikacji trolejbusowej, dofinansowanego ze środków unijnych.

Kolejne Trollino od 2007 r. posiadały zmienione, zmodernizowane nadwozie, opisywane jako Urbino 12 III generacji i będą opisane oddzielnie.

Do Trollino 12 pierwszej generacji dołączyły trolejbusy przebudowane z autobusów. Wozy 3042-3044 wykonano w latach 2012-2014. Celem była modernizacja taboru przy zachowaniu zunifikowania pod kątem marki z posiadanymi już Solarisami, wcześniej bowiem przebudowano na trolejbus Mercedesy O405N i Mercedesa O530 Citaro.