W okresie powojennym Polska otrzymywała ciężarówki z organizacji UNRRA - United Nations Relief and Rehabilitation Administration, którą utworzyły USA, ZSRR, Wielka Brytania i Chiny. Organizacja ta, finansowana w większości z USA, świadczyła pomoc obszarom wyzwolonym spod okupacji hitlerowskiej. Polska korzystała z pomocy organizacji w okresie 1945-1947. W wyniku zaostrzenia stosunków między ZSRR a USA, wstrzymano korzystanie z pomocy.

Autobusy PKS, czyli pasażerskie nadwozia zabudowane najprawdopodobniej na kanadyjskich Chevroletach/Fordach CMP

Dzięki tej działaności trafiały do Polski bardzo potrzebne samochody, jednak było to dużo różnych modeli. Co więcej, nie szła za nimi dostateczna ilość części zamiennych, co powodowało ogromne trudności w eksploatacji. Władze państwowe utworzyły instytucję, mającą wesprzeć dostawy części - Centralę Zbytu Samochodów (CZS).

Pojazdy docierały drogą morską - do portu w Gdyni - oraz lądową, do Oświęcimia. Skład części zlokalizowano w Łodzi. Samochody dystrybuowano w 19 punktach w Polsce.

CZS otrzymała kilkanaście tysięcy używanych samochodów ciężarowych, przyczep i motocykli. Do 31.05.1946 odebrano 13 957 samochodów ciężarowych, 4782 przyczep i 833 motocykle. Z UNRRA otrzymywano też części zamienne i używane ogumienie. CZS kupowała też samochody osobowe za granicą, gdyż nie były one objęte dostawami z UNRRA, oraz przejmowała samochody osobowe i ciężarowe, unieruchomione na terenie kraju, kierując je dalej do sprzedaży.

Ciężarówki po zamontowaniu ławek trafiały do użytku w komunikacji miejskiej. Między innymi uruchomiona w Lublinie po wojnie komunikacja miejska opierała się na ciężarówkach z UNRRA.

Źródło: Motoryzacja 1/1946 r.

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł